1. ദിവ്യ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും

ദൈവിക സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദൂതജ്ഞാനം

ഭാഗം 1

സ്നേഹമാണ് നമ്മുടെ ജീവിതം. മിക്ക ആളുകൾക്കും, സ്നേഹത്തിന്റെ അസ്തിത്വം നൽകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, എന്നാൽ സ്നേഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം ഒരു രഹസ്യമാണ്. സ്നേഹത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഇത് നമുക്ക് ദൈനംദിന ഭാഷയിൽ നിന്ന് അറിയാം. ആരെങ്കിലും നമ്മെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും രാജാക്കന്മാർ തങ്ങളുടെ പ്രജകളെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും പ്രജകൾ അവരുടെ രാജാവിനെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും നാം പറയുന്നു. ഒരു ഭർത്താവ് ഭാര്യയെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും ഒരു അമ്മ തന്റെ മക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും തിരിച്ചും പറയുന്നു. ആളുകൾ അവരുടെ രാജ്യത്തെയും സഹ പൗരന്മാരെയും അയൽക്കാരനെയും സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് നാം പറയുന്നു. അമൂർത്തമായ വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ച് നാം ഒരേ ഭാഷയാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്, ആരെങ്കിലും ഇത് അല്ലെങ്കിൽ ആ കാര്യം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്ന് പറയുന്നത്.

"സ്നേഹം" എന്ന വാക്ക് നമ്മുടെ നാവിൽ സാധാരണമാണെങ്കിലും, സ്നേഹം എന്താണെന്ന് ആർക്കും അറിയില്ല. നമ്മൾ അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത് നിർത്തുമ്പോൾ, നമ്മുടെ ചിന്തകളിൽ നമുക്ക് അതിന്റെ ഒരു പ്രതിച്ഛായ രൂപീകരിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് നാം കാണുന്നു, അതിനാൽ അത് ശരിക്കും ഒന്നുമല്ല അല്ലെങ്കിൽ അത് നമ്മുടെ കാഴ്ച, കേൾവി, സ്പർശനം എന്നിവയിൽ നിന്ന് നമ്മിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന ഒന്നാണെന്ന് നാം പറയുന്നു. സംഭാഷണവും അതിനാൽ നമ്മെ സ്വാധീനിക്കുന്നു. നമ്മുടെ മുഴുവൻ ശരീരത്തിന്റെയും നമ്മുടെ എല്ലാ ചിന്തകളുടെയും പൊതുജീവിതം മാത്രമല്ല, അവയുടെ ഏറ്റവും ചെറിയ വിശദാംശങ്ങളുടെ ജീവിതമാണ്-അത് നമ്മുടെ ജീവിതമാണെന്ന് നമുക്കു പൂർണ്ണമായും അറിയില്ല. "സ്നേഹത്തിന്റെ ഫലങ്ങൾ നിങ്ങൾ എടുത്തുകളഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ചിന്തിക്കാനാകുമോ? നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിയുമോ? സ്നേഹത്തിന്റെ ഊഷ്മളത നഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ, ചിന്തയും സംസാരവും പ്രവർത്തനവും നഷ്ടപ്പെടുന്നില്ലേ?" എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ ജ്ഞാനികൾക്ക് ഇത് ഗ്രഹിക്കാനാകും. സ്നേഹം ചൂടുപിടിക്കുമ്പോൾ അവർ ചൂടാകുന്നില്ലേ? " എന്നിട്ടും, ഈ ജ്ഞാനികളുടെ ഗ്രഹണം സ്നേഹമാണ് നമ്മുടെ ജീവിതം എന്ന ചിന്തയിലല്ല, മറിച്ച് കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെയാണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന അവരുടെ അനുഭവത്തിലാണ്.

163. ഇരട്ട സൂര്യനെക്കൂടാതെ, സജീവമായ ഒന്നും നിര്‍ജ്ജീവമായ മറ്റൊന്നും യാതൊരുസൃഷ്ടിയും സാദ്ധ്യമല്ല. പ്രപഞ്ചം ആകെക്കൂടെ രണ്ട് ലോകങ്ങളായി വിഭജിതമാണമ, ആത്മീയ ലോകവും ഭൗമിക ലോകവും. ആത്മീയ ലോകത്ത് മാലാഖകളുണ്ട്, ആത്മാക്കളുണ്ട്, ഭൗമിക ലോകത്താകട്ടെ, മനുഷ്യരും. ബാഹ്യപ്രത്യക്ഷതയില്‍ ഈ രണ്ടു ലോകങ്ങളും ഒരേ പോലെ തനനെയത്രെ. തിരിച്ചറിയുവാന്‍ നിവൃത്തിയില്ലാതെവണ്ണം അവ ഒരേപോലെ തോന്നപ്പെടുന്നു. എന്നാല്‍ ആന്തരിക പ്രത്യക്ഷതയില്‍ അവ തീര്‍ത്തും ഭിന്നപ്രകൃതങ്ങള്‍ തന്നെയാണ്. ആത്മീയ ലോകത്തുള്ള മനുഷ്യര്‍ ദൂതന്മാരെന്നും, ആത്മാക്കളെന്നും വിളിക്കപ്പെടുന്നു, അവര്‍ ആത്മീയമാണ്, ആത്മീയമായതിനാല്‍ അവരുടെ ചിന്തകളും സംസാരവും ആത്മീയ തലത്തിലായിരിക്കും. എന്നാല്‍ ഭൗമിക ലോകത്തുള്ള മനുഷ്യര്‍ ജഡീകരാണ്. അവരുടെ ചിന്തകളും സംസാരവും ജഡമയമായിരിക്കും. ആത്മീയ ചിന്തകളും സംസാരവും യാതൊരു വിധത്തിലും ജഡമയചിന്തകളോടും സംസാരത്തോടും ഒരിക്കലും പൊരുത്തപ്പെടുകയില്ല. ഇപ്പറഞ്ഞവയില്‍ നിന്നു വ്യക്തമാകുന്നത് ആത്മീയ ലോകവും ഭൗമിക ലോകവും തീര്‍ത്തും വ്യത്യസ്തമാണെന്നും യാതൊരു വിധത്തിലും അവയ്ക്ക് ഒരു മനപ്പെടുവാന്‍ സാധിക്കുകയുമില്ല എന്നതാണ്.