1. ദിവ്യ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും

ദൈവിക സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദൂതജ്ഞാനം

ഭാഗം 1

സ്നേഹമാണ് നമ്മുടെ ജീവിതം. മിക്ക ആളുകൾക്കും, സ്നേഹത്തിന്റെ അസ്തിത്വം നൽകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, എന്നാൽ സ്നേഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം ഒരു രഹസ്യമാണ്. സ്നേഹത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഇത് നമുക്ക് ദൈനംദിന ഭാഷയിൽ നിന്ന് അറിയാം. ആരെങ്കിലും നമ്മെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും രാജാക്കന്മാർ തങ്ങളുടെ പ്രജകളെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും പ്രജകൾ അവരുടെ രാജാവിനെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും നാം പറയുന്നു. ഒരു ഭർത്താവ് ഭാര്യയെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും ഒരു അമ്മ തന്റെ മക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും തിരിച്ചും പറയുന്നു. ആളുകൾ അവരുടെ രാജ്യത്തെയും സഹ പൗരന്മാരെയും അയൽക്കാരനെയും സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് നാം പറയുന്നു. അമൂർത്തമായ വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ച് നാം ഒരേ ഭാഷയാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്, ആരെങ്കിലും ഇത് അല്ലെങ്കിൽ ആ കാര്യം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്ന് പറയുന്നത്.

"സ്നേഹം" എന്ന വാക്ക് നമ്മുടെ നാവിൽ സാധാരണമാണെങ്കിലും, സ്നേഹം എന്താണെന്ന് ആർക്കും അറിയില്ല. നമ്മൾ അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത് നിർത്തുമ്പോൾ, നമ്മുടെ ചിന്തകളിൽ നമുക്ക് അതിന്റെ ഒരു പ്രതിച്ഛായ രൂപീകരിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് നാം കാണുന്നു, അതിനാൽ അത് ശരിക്കും ഒന്നുമല്ല അല്ലെങ്കിൽ അത് നമ്മുടെ കാഴ്ച, കേൾവി, സ്പർശനം എന്നിവയിൽ നിന്ന് നമ്മിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന ഒന്നാണെന്ന് നാം പറയുന്നു. സംഭാഷണവും അതിനാൽ നമ്മെ സ്വാധീനിക്കുന്നു. നമ്മുടെ മുഴുവൻ ശരീരത്തിന്റെയും നമ്മുടെ എല്ലാ ചിന്തകളുടെയും പൊതുജീവിതം മാത്രമല്ല, അവയുടെ ഏറ്റവും ചെറിയ വിശദാംശങ്ങളുടെ ജീവിതമാണ്-അത് നമ്മുടെ ജീവിതമാണെന്ന് നമുക്കു പൂർണ്ണമായും അറിയില്ല. "സ്നേഹത്തിന്റെ ഫലങ്ങൾ നിങ്ങൾ എടുത്തുകളഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ചിന്തിക്കാനാകുമോ? നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിയുമോ? സ്നേഹത്തിന്റെ ഊഷ്മളത നഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ, ചിന്തയും സംസാരവും പ്രവർത്തനവും നഷ്ടപ്പെടുന്നില്ലേ?" എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ ജ്ഞാനികൾക്ക് ഇത് ഗ്രഹിക്കാനാകും. സ്നേഹം ചൂടുപിടിക്കുമ്പോൾ അവർ ചൂടാകുന്നില്ലേ? " എന്നിട്ടും, ഈ ജ്ഞാനികളുടെ ഗ്രഹണം സ്നേഹമാണ് നമ്മുടെ ജീവിതം എന്ന ചിന്തയിലല്ല, മറിച്ച് കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെയാണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന അവരുടെ അനുഭവത്തിലാണ്.

260. കഴിഞ്ഞ അദ്ധ്യായത്തില്‍ പ്രാകൃത മനസ്സ് ഏറ്റവും പുറത്തെ പരിമാണത്തിലാണ് എന്നു കാണിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു, അത് ആത്മീക മനസ്സിനേയും സ്വര്‍ഗ്ഗീയ മനസ്സിനേയും പൊതിയുകയും അടുച്ചുകെട്ടുകയും ചെയ്യുന്നു. പ്രാകൃതമനസ്സ് ഉയര്‍ന്ന അല്ലെങ്കില്‍ ആന്തരീക മനസ്സുകള്‍ക്കെതിരെ പ്രതികരണക്ഷമമാകുന്നുവെന്നു ഇപ്പോള്‍ കാണിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അത് പ്രതികരിക്കുന്നു. അതിന് കാരണം അത് മൂടുകയും, ഉള്‍പ്പെടുത്തുകയും ഉള്‍ക്കൊള്ളുകയും ചെയ്യുന്നു. പ്രതികരണം കൂടാതെ ഇത് ചെയ്യുവാന്‍ കഴിയുന്നതല്ല, അതിനാല്‍ പ്രതികരിക്കാത്ത പക്ഷം, ആന്തരീകത അല്ലെങ്കില്‍ മറയ്ക്കപ്പെട്ട ഭാഗങ്ങള്‍ അയഞ്ഞതായി തീരുകയും പുറത്തേക്ക് തള്ളുകയും, അകലേക്ക് വീഴുകയും ചെയ്യും, ശരീരത്തിന്‍റെ ആന്തരികങ്ങളാകുന്ന അസ്ത്രങ്ങളെപോലെ അവയ്ക്കെതിരായി ശരീരത്തിന്‍റെ അവരണങ്ങള്‍ പ്രതികരിച്ചില്ലെങ്കില്‍ മുന്നോട്ട് ഉന്തുകയും വേര്‍പെടുകയും ചെയ്യും. പേശിയുടെ ചാലക നാരുകളുടെ പൊതിഞ്ഞിട്ടുള്ള ചര്‍മ്മം അവയുടെ പ്രവര്‍ത്തികളില്‍ ഈ നാരുകളുടെ ശക്തിക്കെതിരായി പ്രതികരിച്ചില്ലെങ്കില്‍ പ്രവര്‍ത്തനം നിന്നു പോകുക മാത്രമല്ല പിന്നെയോ എല്ലാ സംയുക്തകോശങ്ങളും അഴിഞ്ഞുപോകുകയും ചെയ്യും.

ഉയര്‍ന്ന പരിമാണങ്ങളുടെ ഏറ്റവും പുറത്തുള്ള ഒരോ പരിമാണത്തിന്‍റെ കാര്യത്തിലും സമാനമായിരിക്കുന്നു. മനുഷ്യമനസ്സിന്‍റെ പ്രാകൃതീകവും ആത്മീകവും സ്വര്‍ഗ്ഗീയവുമായ മൂന്നു പരിമാണങ്ങള്‍ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞിരുന്നുവല്ലൊ. അതില്‍ ഏറ്റവും പുറത്തുള്ള പരിമാണത്തിന്‍റേത് പ്രാകൃത മനസ്സാണ്. പ്രാകൃത മനസ്സ് ആത്മീയ മനസ്സിനെതിരായി പ്രതികരിക്കുന്നുവെന്നു പറയുന്നതിനുള്ള മറ്റൊരുകാരണം.

പ്രാകൃത മനസ്സ് ഉള്‍ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ആത്മീയ ലോകത്തിലെ പദാര്‍ത്ഥങ്ങളെ മാത്രമല്ല പിന്നെയോ സ്വാഭാവിക ലോകത്തിലെ പദാര്‍ത്ഥങ്ങളേയുമാണ്. (ദിവ്യസ്നേഹവും ജ്ഞാനവും 257) മാത്രവുമല്ല പ്രാകൃതിക ലോകത്തിന്‍റെ പദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ അവയുടെ തനതായ പ്രകൃതി, ആത്മീയ ലോകത്തിന്‍റെ പദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ക്കെതിരായി പ്രതികരിക്കുന്നു. കാരണം, പ്രാകൃതീക ലോകത്തിലെ പദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ അവയില്‍ തന്നെ വൃതമാണ്. ആത്മീയ ലോകത്തിലെ പദാര്‍ത്ഥങ്ങളാലല്ലാതെ അവയെ കൂടാതെ പ്രാകൃതിക ലോകത്തെ പദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ മൃതമായിരിക്കുന്നു. ആത്മീയ ലോകത്തെ പദാര്‍ത്ഥത്താല്‍ അവ സജീവമാകുന്നു. പ്രതിരോധിക്കുവാനും പ്രതികരിക്കുവാനുമുള്ള അവരുടെ കഴിവിനെകൊണ്ടാണ് അത് സജീവമാകുന്നത്.

ഇതില്‍ നിന്നെല്ലാം കാണാന്‍ കഴിയുന്നത് ആത്മീക മനുഷ്യനെതിരായി പ്രാകൃത മനുഷ്യന്‍ പ്രതികരിക്കുന്നു എന്നതാണ്. അത് പോരാട്ടമായി അവിടെ ഉണ്ട്. പ്രാകൃത മനുഷ്യനെന്നൊ, ആത്മീക മനുഷ്യനെന്നൊ അല്ലെങ്കില്‍ പ്രാകൃതീക ആത്മീക മനസ്സെന്നൊ പദം ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന കാര്യവും സമാനമാകുന്നു.