Je leert elke dag iets nieuws... zoals dit nieuwe feit, van een collega, op een dag deze week:
Het Latijnse woord dat wij vertalen als "kerk" is "ecclesia", dat afkomstig is van het Griekse woord "ἐκκλησία" (ekklesia), dat voortkomt uit het woord "αλέω" (kaleo), of "roeping".
Een "ekklesia" was in het oude Griekenland een vergadering van mensen die bij elkaar geroepen waren. Het was niet per se religieus - vaak gewoon een bijeenkomst die bijeengeroepen werd om beslissingen te nemen over de gemeenschap.
Dat taalkundige besef zette aan tot nadenken: Als we onze gedachten boven de alledaagse zoektocht naar voedsel en onderdak proberen uit te tillen en nadenken over waar de Heer ons echt toe oproept -- helpt het dan om dat samen te doen, of alleen?
Wat zegt de Bijbel hierover? Er zijn zeker enkele "samen" passages. Hier zijn er een paar:
"Waar twee of drie vergaderd zijn, daar ben Ik, in het midden van hen". (Mattheüs 18:20).
"Schrijf aan de engel van de vergadering in Filadelfia...". (Apocalyps 3:7)
Ik zal uw naam verkondigen aan mijn broeders. Te midden van de vergadering zal ik U loven. (Psalm 22:22)
En er zijn ook enkele "eenzame" passages. Hier zijn twee voorbeelden:
Maar gij, als gij bidt, gaat in uw binnenkamer, en uw deur gesloten hebbende, bidt tot uw Vader, die in het verborgene is, en uw Vader, die in het verborgene ziet, zal u openlijk vergelden. (Mattheüs 6:6)
Toen Daniël wist dat het geschrift getekend was, ging hij zijn huis binnen (nu waren zijn ramen in zijn kamer naar Jeruzalem toe open) en hij knielde drie keer per dag op zijn knieën en bad en dankte voor zijn God, zoals hij eerder had gedaan. (Daniël 6:10)
Het antwoord van de Bijbel lijkt te zijn dat we BEIDE nodig hebben. Er is een kracht en inspiratie die voortkomt uit het samenkomen en samen aanbidden. Maar er is ook een moment waarop we echt diep moeten graven en het alleen moeten doen. Niemand anders kan uiteindelijk die koersveranderende beslissingen voor je nemen.
Maar... op dit moment is het toevallig een zondag. De Heer heeft ons geroepen tot een ekklesia. Soms kun je in een ekklesia gemakkelijker, of op een nieuwe manier, goddelijke liefde en wijsheid aanboren. Het is een vorm van naastenliefde, van aansluiting zoeken bij de goede liefdes en ware ideeën van andere mensen.
Waarschijnlijk is het juist daarom een diep ingebakken deel van het mens-zijn. Stel je voor... mensen zijn al tienduizenden jaren bijeen rond kampvuren - pratend, zingend, musicerend, dansend - vaak op zoek naar het Goddelijke.
